Oyun, roman, tiyatro üzere yapıtların dizi ya da sinemaya uyarlanmaları birçok vakit olumsuz sonuçlara hamile. Fakat 2013 yılında oyun olarak çıkan The Last of Us serisi; HBO’nun imali, Craig Mazin ve Neil Druckmann yaratıcılığı ile şekillenince herkesi şaşırtan ve mutlu eden bir dizi ortaya çıktı.
The Last of Us oyununu oynamamış olan ben ve benim üzere olan herkes için ise dizi, daha evvel benzerini birçok sefer gördüğümüz, izlediğimiz kıyamet sonrası kıssalarına kıyasla öteki bir pencere açıyor. Bu anlatıda yalnızca ortada dolaşan yaratıklar, kolay intikam senaryoları yok. Hikayenin konseyimi, karakterlerin derinlikli anlatısı, kıyamet sonrası ortaya çıkan oluşumların hedefleri ve hepsinden öte insani bağlantılar, dizinin kozmosunu kusursuz bir biçimde kurmaya hizmet ediyor.
Not: İncelememiz, dönem hakkında spoiler içermektedir.
Kaçakçı olan Joel ve adrese teslim edilmesi gereken Ellie ortasındaki bağ, öykünün temelini kuruyor.
The Last of Us’ın temel kıssası, yirmi yıldır mantar pandemisi ile enfekte olup canavarlaşan insanların karar sürdüğü bir cihanda, Joel isimli bir kaçakçı ile adrese teslim edilmesi gereken Ellie isimli bir kızın seyahatini anlatmakta. Bu seyahatte kahramanlarımızın karşısına çıkan zorluklar ise yalnızca enfekte canavarlar değil, devletin idaresinde olan FEDRA, FEDRA’ya karşı olan Ateşböcekleri, yağmacılar, dini tarikatlar ve daha birçok şey.
Yani birçok kıyamet sonrası öykünün tersine bu cihanda gayret edilen düşmanlar yalnızca “canavarlar” değil “öteki insanlar”. The Last of Us bu sayede kıssanın kozmosunu katman katman derinleştirirken, Joel ve Ellie’nin seyahatlerindeki tansiyonu de her an ensemizde hissetmemize imkan sağlıyor. Karşılaşılan pürüzlerde ise Joel ve Ellie hakkında öğrendiğimiz bilgiler, karakterlere derinlikli bir anlatı yapısı sunarken öyküyü de dengeli ve kapsamlı bir hale bürüyor.
Her kısım açılan yeni öyküler ve karakterler, kıssa kainatına hizmet ederek olay örgüsünü güçlendiriyor.
Ancak The Last of Us’ta öykü, yalnızca kısım sonu canavarını yenmekle son bulmuyor. Hatta birçok kısımda farkı bir kıssaya ve karaktere yer açan dizi, bu istikametiyle de tekrar birçok kıyamet sonrası kıssadan ayrışıyor. Bu öyküler ise ne canavarların ne FEDRA’nın ne de Ateşeböcekleri’nin öyküsü.
Bölümlerde tanıştığımız karakterler ve kıssalar, salgın her yeri ele geçirse bile aşka ve uygunlaştırıcı gücüne şahit olduğumuz Bill ve Frank’i, komün bir hayat süren Tommy ve arkadaşlarının yaşadığı çiftliği, Ellie’nin bir AVM’nin lunaparkında son bulan aşkını tanımamıza fırsat sağlıyor. The Last of Us’ta dünyanın sonuna hakikat gelinmiş olsa da yan kıssalar, yeni bir tertip kurulabileceğinin, aşkın her yerde olabileceğinin ışıkları ile kıssanın cihanı aydınlatıyor. Bununla birlikte izleyiciye nefes alması için boşluklar bırakıyor.
Elbette nefes aldıran öyküler ve karakterler dışında kozmosu daha da boğucu ve tekinsiz hale getiren anlatılar da var. Beşinci kısımda, iki kardeş olan Henry’nin enfekte olan kardeşi Sam’i öldürmesi ve akabinde intihar etmesi, sekizinci kısımda karşılaştığımız dini tarikat başkanının başta izleyiciyi inançlı bir çembere alsa da insan eti yiyen ve pedofil bir sapkın çıkması, dizinin tansiyon damarlarına adeta can veriyor. Şaşıracak çok az şeyin olduğu tehdit dolu bu cihanda, her şeye karşın LGBTİ+ temsiliyetini, komün bir hayatın kurulabileceğini, insani hislerin bağlara yansımasını izlediğimiz The Last of Us, gerek ana kıssası gerek yan öyküleri ile özgün bir anlatıyı beraberinde getiriyor.
Karanlık bir distopyada hareketli kamera ve âlâ kurgulanmış ses miksajı, dizinin atmosferini tamamlıyor.
The Last of Us’ın öykü ve karakter anlatımındaki muvaffakiyetin temel ögelerinden biri de elbette çoka kaçmayan manzara ve ses kullanımı. Kameranın büyük bir çoğunlukla hareketli olması, bizi direkt Joel ve Ellie ile özdeşleştirerek kıssayı onlar üzere adım adım yaşamamıza imkan sağlıyor.
Bunların yanı sıra tekinsiz bir cihanda, şaşırılmayacak anlarda bile duyduğumuz en ufak bir ses, bizleri dönem boyunca diken üstünde tutmayı başarıyor. Hatta ses ve müzik öylesine doğal ve kıssanın içerisindeki kullanıyor ki bunlar dramatik etkiyi arttıran ögeler yerine öykünün birer parçası olarak karşımıza çıkıyor.
The Last of Us’ın kainatı o denli kusursuz kuruluyor ki eksik kalan yanları anlatı içerisinde eriyor.
The Last of Us, öykünün konseyimi, karakterlerin ve olayların derinlikli yapısı prestiji ile kusursuz bir seyir tecrübesi sunuyor. Fakat giriş, gelişme ve sonuç kısımlarından oluşan bu anlatıda, dizi bazen o denli doruk noktasına çıkarıyor ki bizi, bazen nefes almadan, sona erişmeden yarı yolda bırakıyor ve kısmı bitiriyor. Birtakım öykülerin yarım ve tamamlanmamış hissi ile baş başa kalıyoruz.
Ancak tüm bu eksiklere karşın dizinin cihanı ve anlatısı öyle sürükleyici bir hal alıyor ki bizler de Joel ve Ellie üzere her şeyi artta bırakıp öteki kısma geçiyoruz. Birinci dönemin bu kadar âlâ kurulması ile hepimiz ikinci dönemi soluksuz bir halde bekliyoruz.
