Chuck Palahniuk’un romanı ve David Fincher’ın yönettiği bir sinema olan Fight Club, izleyicilere verdiği ders ve toplumsal normlara meydan okumasıyla kültürel bir ihtilal yarattı. Tüketici zihniyeti olan toplumda değişim isteyen insanlara yankı uyandıran bir sinema olmuştur.
Tüketiciliğin beşere tesiri hakkında sert tenkitler sunuyor.
Bu sinema, tüketiciliğin ve tüketiciliğin insan üzerinde tesirini eleştiriyor. Tüketici topluma sinema yoluyla yaklaşım sağlayan bu sinemanın öyküsü, tüketici odaklı hayal kırıklığına uğramış ve depresif bir kahramanı toplumsal normlara karşı gelmeye ve memnunluk için farklı yol aramaya teşvik eden kahramanı anlatıyor. Dövüş kulübü, toplumsal beklentileri ve normların kabul edilmemesi gerektiğini savunur. İş, maddiyat, mesken ya da otomobille muvaffakiyetin ilişkilendirilmemesi gerektiğini düşünen bu sinema, bireyleri sorgulamaya ve kendi yollarını aramaya teşvik eder.
Dövüş kulübü, kendini yok etmeye karşı çıkmıştır.
Toplumda kabul edilebilir olmak için takılan maskelerin çıkartılmasını ve ilkel içgüdülere sığınarak insanların kendi özgünlüklerini geri kazanmalarını sağlar. Kendini yok etmenin, gerçek kişiliklerini tekrar sorgulamaya ve toplumun dayatmış olduğu kısıtlamalardan kurtulmak için tahlil yolu sunar.
Fazla mülk sahibi olmanın kölelik haline geldiği fikrini vurguluyor.
Dövüş kulübünün ideolojisi, maddi mülkiyete sahip olma zorunlulukmuş üzere görülmesinin kölelik haline geldiğini vurguluyor. Fazla mal ve mülk sahibi olmak muvaffakiyetin deliliymiş üzere görünse bile insanları daima arzulamaya ve tatminsizliğe teşvik eder.
Modern erkeklik normlarını eleştirir.
Erkeklik üzerinde toplumsal baskıların olmasını eleştirir. Geleneğin erkeklerden beklentilerini sorgulayarak, erkeklerin hislerini ve alınganlıklarını keşfederek erkeklerinde kimlikleri, yapıları ve kırılganlıkları olduğunun kabul edilmesi gerektiğini savunuyor. Sinema, erkeklerin duygusal ve özgün istikametlerine vurgu yapıyor.
İnsanın kendi özünü bulmak için şiddet yoluna başvurulması gerektiğini düşünür.
Film hakkında en eleştirilen kısım ise kendini gerçekleştirmenin şiddet yoluyla yapılabilir olmasıdır. Şiddeti, insanların uyuşuk hallerini uyandırmak için bir araç olarak kullanır. Dövüş kulübü, sonları zorlar ve şiddetin ruhsal tesirini araştırır.
İnsanların kendi içlerinde birden çok kimliğe sahip olmalarını araştırıyor.
İkilik kavramı, bu sinemanın ideolojisinin içinde yer alır. Kendi içlerinde farklı kimlikleri olduklarını ve bu taraflarını uzlaşmasını sağladıklarını vurgular. İkilik kavramını kabul ederek anlaşılabilir bir ahenk sağlayabilirler.
İnsanın bağlarını ve aidiyet gereksinimini araştırıyor.
İsyan ve yıkım üzerinde ki vurgusu ile bilinen dövüş kulübü, aidiyet ve ilişki kavramlarına da ağırlaşmıştır. Bağlantıların ve tecrübelerin paylaşılmasının bağ kurarken ki değerini vurgulamıştır. Karakterler, dövüş kulübünde yer alırken, beşerler ortasında bağ arayışı içindeler.
